Zo zaten we op een zaterdagmiddag met onze bewoners buiten op ons iets te kleine balkon. Het is wel genieten voor onze mensen maar toch missen we wat. We praten erover met elkaar en zo komen we op het idee om de volgende dag lekker in de tuin te gaan zitten in de middag.
Op het moment dat we het hier over hebben geeft een familielid aan graag te willen helpen.
Zo gezegd en zo gedaan, zondagmiddag 13.00 hadden we een afpsraakje.
De volgende dag kom ik op mijn werk en inderdaad 13.00 waren al onze bewoners er klaar voor om een fijne middag te beleven in de tuin. Gewoon lekker buiten zitten, niet dat opgesloten gevoel, de vogeltjes horen fluiten, luisteren naar de fontein, en lekker genieten met elkaar.
Dus hupakee, alle bewoners mee, om de beurt met de lift naar beneden. We hadden het zo georganiseerd dat er altijd iemand bij de bewoners bleef in de tuin zodat de ander de rest van de bewoners kon halen. En wat zijn die extra helpende handen dan fijn.
Echt iedereen ging mee naar beneden, zelf een bewoonster die eigenlijk heel erg op zichzelf is zag het wel zitten om lekker in het zonnetje te gaan zitten.
We lieten een briefje op de deur achter met daarop de boodschap dat we niet thuis waren.
Onder het genot van een drankje en een heerlijk ijsje ( geschonken door een familielid) hebben we met zijn allen genoten. Bewoners konden wandelen door de tuin, zonder dat er iemand op hun vingers tikte dat ze niet weg mochten. Een gevoel van vrijheid overheerste.
Dit is wat ik voor de dementerende bewoner wil betekenen, altijd naar de mogelijkheden kijken en niet naar de onmogelijkheden. Alles is mogelijk, gewoon doen zou ik zeggen.
Helaas gaven onze betrouwbare bronnen door dat er regen op komst was, dus moesten we weer terug naar de afdeling.
Ik vond het een bijzondere middag, en wat heb ik de bewoners zien genieten. Dat is waar je het voor doet!!
Groetjes Irene Vervloed
(woonbegeleider afdeling de bijstervelden)
